Autor: gordan

Почеток на 21 Век.
На вирот на Црна кај Трстеник. Една ногу убава екипа собрана. Се чуре скарата, се пие ладно пиво, се освежуваш у Црна.
Така расположени некој спомна да се оде до некое манстирче/црквичка “туа погоре“, бил денот, па ќе имало сигурно печено прасе или јагне, “кумот“ на празникот најавил демек.
“Тууу, види од шо верник ќе јадиме…“
Тоа беше почетокот на крајот за тиа муабет. После си подолжиме да си печиме кобаски, ќебапи, мрвки ….

Каа шо викам тоа беше преди скоро 20 години. Време кога Македонската Првославна црква сѐ пронаоѓаше наново и кога се прибираа сите “верници“, а нај мили беа тиа шо имаа по некој денар / евро повеќе за бакнирака.

Тогаш и разбрав дека ногу од новопечените “бизнисмени“, се натпреварувале кој повеќе ќе оставе на црквата, сѐ со надеж дека ќе им бидат простени/заборавени гревовите направени при “создавањето“ на нивното богатство, ноќите поминати по борделите и касината…
Ќе бакниш рака на попот и ОП, шибај одново…

Ваа сета ми се врати од каа виа денови изгори црквата у Париз.
Нотр Дам, ја знам од цртаниот фил на Дизни – »Ѕвонарот на Нотр Дам« (книгата а немам читано). Децата дури беа мали филмот го гледаме … незнам колку пати.
После имаме прилика да ја посетиме и поинајска. Црква каа црква, голема, шо и личе за големо село. Влегоме и унатре, до лентата, натаму не, натаму само “вистинските“ верници. А и да се качиш на цркват, кај камбаната – треба да платиш, бил верник или не. А како бонус со плаќањето добивш и право да чека саат и пол – два, дури ти дојде редот.

И така. Нотр Дам изгорѐ! Добро де само покривот ама изгоре. Изгоре за да ни покаже уште еднаш колку трул и покварен е овој Свет.

Тука у Швајцарија има еден “стручен назив“ за “случајни“ пожари при реновирање: “Warm Abbruch“ (топлинско рушење) и се користи кога некој објект е стар и грд, а властите не дават да се растуре заради историиски вредности. Тоа е кога човек (газдата) има друга замисла од замислите на властите. Друга причина за несакан “Warm Abbruch“ е кога газдата сака да штеде НООГУ пари па ангажира нестручна работна сила (неписмен и недоучен народ од сумњиви иностранства). Како и да е, при реновирање, ако се случи пожар, крив и најодговорен е газдата.

Во случајот на горе изгорената црква во Париз, одговорен е Папата. Таа црква како дел од едно верско здружени со години збира (ма жнее пари) од верници и неверници со цел да можат тиа шо го “водат“ тоа здружение убаво да си живеат и “работат“, сѐ со прикаска дека нашиот голем спасител така сака….
И сега каа се случи оваа “трагедија за сите КАТОЛИЧКИ верници…“ (зборови на претседателот на Франција), се подадија “бизнисмените“ од Франција со баснословни суми на пари. И како на пазар, почнаа да си ги мерат (не у песокот) на кој му е поголем рачунот у банката… За неполни 72 саати се ветиа скоро Милијарда евра со бројки 1’000’000’000.- €
Да не праиме муабет дека тиа милијардери до сега и ако давале по некое евро, никој не ги разбрал. Сега кога светската “јавност“ е свртена кон Париз – ОП еве не нас. И стварно има Светото и Европа бизнисмени, и стварно разликата со ниа у Кавадарци е огромна, (едните дават 100 000 000, другите прасе), е сега на кој поарно ќе му бидат “простени“ гревовите само ЕДЕН знае, а пред тиа (демек) сите сме исти!

И сега, да КАТАСТРОФАТА биде уште понајголема, “владата“ на Северна Македонија одлучила да и помогне на Француската република при реновирање на црквата у Париз.
Човек да не знае дали е сон или јаве, дали Мики Маус или Квазимодо изиграва министар у Северна Македонија.
Море шупелкари, Баба Зора – Господ да ја просте, уште на времето викаше, “прво смети си у твојот двор, а после лафи за комшиите!“
Ако сте толку да помагате на “невладини“ организации како шо е црквата, која ако не сте приметили собира повќе  пари од цела држава, тогаш помогните на Македонската Православна црква – Охридска Архиепископија!!!
Шо дигате нози кај шо не е за дигање, и не си го мерите со ГОЛЕМИТЕ каа ви е мало цоцето!

Поминаа. Честитките и желбите кои у јануари фрчеа ѓоа сачми од ќифте (од сегде и у сите правци) полека се истрошија. Дури и едно рало рачуни платиме веќе. И сеа ќе чекаме Прочка, па да се простиме и пак посакаме нешто убаво.
Аа, да! Св. Трипун е у меѓувреме. Иначе Св. Трипун јас го памтам по тоа шо е празник на лозарите. На времето дури си беме дома и дури тато го работеше лозјето, секој Св. Трипун одеше на лозјето, на нашето лозје. Ќе отиде да закрое а и паричката од Бадник да а закопа. А паричката па, дури беше жива Баба Зора она а чуваше, од Бадник до Св. Трипун. И таман за Св. Трипун, ОП, ќе а изваде од шарветката… таа шарветка јас мислам беше волшебна, сѐ имаше у неа. Или сѐ шо било вредно се чуваше или поминуваше преку шарветката…
И така, тато ќе помине на лозјето, кога со нас кога сам, зависи од временските услови и толку. Слико нема.

Е сега, Св. Трипун е Св. Трифун, се славе наголемо, ама сѐ со цел да се “забележи“ (читај овековечи) сета, па макар и само за на фацебукот. Од еден скромен, фамилијарен обред се ствара некоја илузија демек ногу јак празник за ЦЕЛИОТ регион!!! Арно, шибај те. Се дури не мора да се придонесуваат жртви, на пример, да а заколат винската убавица, шибај те, па дури и со Лепа Брена ако треба да биде убаво лепо грозјето.
Честито нека е.

Преди неколку години у воа време, си правеме по некоја си изложбичка на фотографии и колку толку пак ќе имаше шо да ни честитат. У последно време и тоа веќе некако не го бркаме. Малку револтиран од “општата ситуација“ малку во потрага на нови концепти, времето оде, фотографиите се трупат, а “експорт“ нема.
Минатата година на неколку конкурси сум беше испратил мои фотографии. И како секогаш до сега, останаа незабележани (не примени). Нормално тоа удара на моралот да на следниот конкурс повторно испратиш нешто оти гледаш дека ногу чудни критеријуми владеат. Не дека моите фотографии се којзае шо, ама у неколкугодишното (активно) работење со фотографиите барем стандардите ги научив. Ама тоа е кога човек е соочен тука да е странец, а таму не е од тука… И кога ќе видам шо фотографии се примени, а моите не (секако како што на секоја мајка, нејзиното дете е најубаво така и моите фотографии за мене се солидни) ти станува јасно наа со вујкото и владиката….

Ама тоа не го чуствувам првпат. Имало години, ногу одамна, каа се групираа човеците на чаршиари и на други. Тиа, чаршиарите, секогаш се осеќаа дека се нешто посебно и дека они се центарот, ако не на универзумот, барем на чаршијата. Ногу убаво време беше тоа…. Да, по некој не чаршијар понекогаш успеваше да се упика у тиа кругови, ама никогаш не беа рамноправни.

Јас мислам дека сега, со влегувањето на Македонија у НАТО, ногу од тиа чаршијарите ќе осетат како е тоа, да си човек, а да не те есапат…
Влегоа у НАТО ај до година у ЕУ и после, од каа ќе влезиме секаде, каа ќе ни го начукат, има да се чешаме кај шо не нѐ апе.

Ај честито!

1989.
Дојдеме во Швајцарија.
Првата забава на која отидов беше Југословенска во Цуг.
После почнаа да се низат Македонски забави.
На тиа забави имаше ќебапи и гласна музика.

2019.
Во меѓувреме се измислија персоналните компјутери, сателитска телевизија, мобилни телефони, интернет, интелегенти телефони,  хибридни автомобили, електро автомобили,  и уште шо ли не?!?!
Ние Македоците во «дијаспората» упорно уште  јадиме ќебапи и слушаме гласна музика…

62487 пати кажано и пак ќе кажам: ОД НОГУ ГЛАВА БОЛЕ!!!
Еве поминаа постите, па сега да кажам некој збор (не е убаво за време на постите да тропаш/пишиш глупости).

Сега од каа ги видоме сите гозби, сите лампиони, ги издобиме СИТЕ “copy-paste“ честитки, конечно може да се вратиме на секојдневието и да продолжиме да се вреѓаме на политички нивоа… Но прво сега и на ова место, моменталистички сакам на сите, на кои не успеав да им одговорам, на сите нивни SMS, messenger, WhatsApp пораки, на сите нив да се извинам и воедно им ја честитам Новата година со желби за МНОООООГУ здравје.

“Оој Коледе, Коледе
што ти прави жената?
Црна в`на влачеше,
путката и плачеше..
еееејј“

 

и уште некоја друга, ногу дрва и желба да “нашиот оѓин“ биде најголем. Тоа беше Коледица, пред појавата на фацебукот и “нормите“ на Македонската првославна црква. Еве ваа година и скроз изумив кога е и како се славе Коледица. Ама за среќа фацебукот ме подсети на некои моменти, одамна поминати и полека избледени…
А таму, пред објективите на мобиљките место оѓини маси. Да маси, т.е. “софри“ и весели луѓе. Убаво е и така. Па празниците се за да се соберат и дружат човеците.
И секоја година наново, осеќам колку незнам за некои си верски адети и “закони“.
Божиќ, како празник, незнам, не го памтам од детските денови. Коледица да. И Бадник. За нас како деца Коледица беше врв! Смееме оѓини да палиме и да ги слушаме “мрсните“ песни. ДА. У Кавадарци за Коледица, освен наа коледарската “Кој што спие нека стане…“ друга песничка не знаеме шо не беше порнографска. У денешно време викани “еротски“!?!? Порнографски, чиста порнографија, беа и сѐ уште тиа песни. Само шо ете сега сум изолиран и незнам дали уште така се тера. По записите на Св. Фацебук – НЕ. Зошто таму гледам ногу “луксузи“. Не е каа на времето, човеци, оѓин, ракија, компири и “најјаките“ по некоја кубаска.
Ама тоа ти е еволуција. Мора да ги прифатиме некои работи, сакале ние или не. И ако штракам поголемиот дел од моето слободно време на воа компјутерите, уште неможам да ги прифатам некои работи. Еве например честитките за Божиќ, за роденден, за Нова година за … за кои наместо неколку искрени лични зборови се трошат “copy-paste филозофии“.
И тоа ќе помине, ќе помине како ногу други работи шо поминале. Факт е дека полека ама сигурно влеваме во колосекот кој го трасираат некои си компании кои заради своја корист го манипулираат човештвото со “нови“ норми и вредности.

Но еве, почнува нова година со надеж за убавини. И ќе си ги направиме убавите моменит, шо повеќе тоа поубаво! Оти тоа е наше право, да си правиме убави работи. И да. Ќе ве замолам, повеќе искреност и помалку “филозофии“.

1998
Телефонско нарачување делови:

01 957 .. ..
– Добар ден, Роберт Аеби, Шол на телефонот.
– Добар ден господине Шол, Ристовски од СЕНН Киесверк во Ноихајм
– Добар ден господине Ристовски
– Господине Шол, за багер Акерман Х14, ми треба вентил за брзината – за споро/брзо.
– Само момент… да имаме. Ќе дојдете да го земите или да го пратам по пошта?
– Пратете го пошта.
– Нема проблем, ќе го пратам. Благодарам за порачката и пријатен ден Господине Ристовски
– Благодарам за услугата и притен ден и вам…

Телефонско нарачување делови 2018:

0848 xx yy zz
– Добар ден. Добродојдовте во фирмата “шо да ти кажам“. За германски одберете 1, за француски одберете 2, за италијансли одберете 3, за англиски одберете 4, за да ја слушнете информацијата уште еднаш одберете 9.
– 1
– Добар ден. Добродојдовте во фирмата “шо да ти кажам“. За информации за нашите продукти одберете 1, за прашања околу тековни зделки одберете 2, за прашања околу рачуните и цените одберете 3, за техничка подршка одберете 4, за нарачки и статус на нарачките одберете 5, за да ја слушнете информацијата уште еднаш одберете 9.
– 5
– Добродојдовте во оделот за нарачки и статус на нарачките. Имате извршено нарачка и сакате да се информирате за статусот на нарачката одберете 1, сакате да извршите враќање на нарачката одберете 2, сакате да извршите нова нарачка одберете 3, за да ја слушнете информацијата уште еднаш одберете 9.
-3
– Добродојдовте во оделот за нарачки и статус на нарачките. Дали знаете дека сите нарачки како и прашања околу извршените нарачки може комотно!!! да ги извршувате онЛААЈН на нашата интернет адреса њњњ.“шо да ти кажам“.КОМ.
Ако сакате да бидете поврзани со еден од нашите техничари одберете 1, за да ја слушнете информацијата уште еднаш одберете 9.
– 1
– Добродојдовте во оделот за нарачки и статус на нарачките. Моментално сите наши техничари се зафатени. Дали знаете дека сите нарачки како и прашања околу извршените нарачки може комотно да ги извршувате онЛААЈН на нашата интернет адреса њњњ.“шо да ти кажам“.КОМ.
Ако сакате да бидете поврзани со еден од нашите техничари останете на линија…
– останувам…
– ти ру, ти ру, тра ла ла, – музика каа од Станлио и Олио… неколку минути…
после неколку минути:
– добар ден, Олга на телефон, како можам да помогнам
– ?!?!? доообаар ден… Ристовски од СЕНН Киесверк во Ноихајм на телефон, сакам да нарачам дихтунг за пумпа
– кој?
– Ристовски од СЕНН Киесверк во Ноихајм
– добар ден господине Ристовачки од која фирма
– СЕНН Киесверк во Ноихајм
– СЕНН Киесверк? Имате ли број на муштерија кај нас?
– да имаме.
– а кој е?
– 185796.6345
– а да. Повелете што ви требе
– сакам да нарачам дихтунг за пумпа
– а каков дихтунг и која пумпа?
– пумпата е “Сулцер АП 25“, бројот на дихтунгот е 11.958.1080
– момент, …  се извинувам ама морам да ве поврзам со колегата …
– Ало, ало  … !?!?!?
– добар ден, Ранџит на телефон, како можам да помогнам
– дoбаар ден, Ристовски од СЕНН Киесверк во Ноихајм на телефон, сакам да нарачам дихтунг за пумпа
– кој?
– Ристовски од СЕНН Киесверк во Ноихајм
– добар ден господине Растовиќ, од која фирма?
– СЕНН Киесверк во Ноихајм
– СЕНН Киесверк? Имате ли број на муштерија кај нас?
– 185796.6345
– добро. Повелете што ви требе
– сакам да нарачам дихтунг за пумпа
– а која пумпа и каков дихтунг?
– пумпата е “Сулцер АП 25“, бројот на дихтунгот е 11.958.1080
– Госпдине Растовицки жалам ама веќе неколку месеци непримаме нарачки по телефон, ќе морате нарачката да ја извршите на нашиот онЛАААЈН портал: њњњ.“шо да ти кажам“.ком
Се надевам дека можев да ви помогнам и ви посакувам приатен ден.

Помогна? Пријатен ден? Онлајн? Абе у лајна да се удавите бе педери ни едни!!!

 

Да “порано беше сѐ подобро“!
Не е баш така, кој има инсталирано штампач на компјутер со паралелна порта, нема воа да го каже од кога дојди во контакт со USB. Да не праиме муабет за серииска порта или  SCSI порта – тоа беа борби…

Ама да. Преди ногу години и ако почнаа да се удомуваат компјутерите, човеците беа тие шо господареа со нив, и со себе.

Преди 20 години:
одам у продавница и бендисувам фотокамера.
– Добар ден, ме интересира овој новиот модел.
– Добар ден, да, што ве интересира точно?
– Па техничките перфоманси ги знам, ама има ли можност да ја пробам, да видам дали ги задоволува моите очекувања и моите потреби?
– Да видиме, …. може ама после два дена, моментално е на проба кај друг муштерија.
Идиш после два дена и ти дават камера, два три објективи, блиц и сето тоа убаво спакувано у фототашна. Потпишуваш “испратница“ и се договараш колку денови ќе ја задржиш на проба. Единствен услов за секој ден шо ќе ја пробуваш, да купиш по еден филм од нив.
А штракаш  три – четири дена и после ја враќаш и кажуваш дека ќе се одлучиш од кога ќе ги напавиш фотографиите. СИТЕ СРЕЌНИ.

Пред две недели, одам у продавница,
– Добар ден, ме интересира овој новиот модел.
– Добар ден, да, што ве интересира точно?
– Па техничките перфоманси ги знам, ама има ли можност да ја пробам, да видам дали ги задоволува моите очекувања и моите потреби?
– Колешката која го работи тоа моментално не е тука, може да оставите “Е-МАИЈЛ“ и она ќе ве контактира.
Оставам “Е-МАИЈЛ“ и чекам….
После три дена ете “Е-МАИЈЛ“ од колешката која е задужена за таа работа.
Со одговорот дека “може“ и бледо извинување шо закаснала малку (три дена).
Кажувам кој модел и колку денови.
После два дена “Е-МАИЈЛ“ со прашање дали треба и објектив.
“Е-МАИЈЛ“ од мене дека треба.
после три денови “Е-МАИЈЛ“ со истото бледо извинување од колешката шо закаснала малку (пак три дена) и прашање за кој датум.
Па викендот шо помина ќе беше идеално, ама ај на сигурно за следниот да договорам.
Следниот “Е-МАИЈЛ“ за едно чудо уште истиот ден:
»Wenn Sie von diesem Angebot profitieren möchten, bitten wir Sie die Kamera via Kreditkarte zum Neupreis unter www.колешката.ch zu bestellen, damit wir die Abbuchung für das Depot tätigen können. Sobald wir das Mietobjekt zurück erhalten und geprüft haben, werden wir eine Teilrückerstattung machen.«
Значи вика ако сакаш да пробаш, треба да изнајмиш. А за да изнајмиш треба да ја “купиш“ на “њњњ“ и после од кога ќе а вратиш и они ќе а проверат дали сѐ е во ред, ќе ви вратат дел од парите – намален за толку колку шо денови сте ја користели (ги користеле – за објективот исто оро).
Ти ги замолуваш да тоа го завршите во “кеш“ и без кредитна карта која ја нема и да се видиме у очи, а они ти викат:
кај нас така се работе – оди купи си од “интернет продавницата“.

Забегано, забегано е веќе човештвото. Полека ама сигурно сѐ повеќе работи им ги преотстапуваме на компјутерите и на “електронската интелигенција“ и еден ден каа ќе не трате од земја ќе се чудиме шо кабел ни фале…
Значи секојдневно се сретнувам со изговор: “ами компјутерот згрешил!“…
ЕЕЕЈЈЈ! Ами “колешке“, јас веќе 30 години штракам по виа компјутерите, и уште не ги разбирам салам.
Ама едно научив: “компјутерот СЕКОГАШ праве тоа шо си му го кажал, не тоа шо си го мислел!!!“
И сѐ додека се предаваме на компјутерите повеќе и повеќе, сивите клетки ќе намалуваат повеќе и повеќе, а од човекот ќе останува сѐ повеќе само мускули…

23 години
20,3 километри
95% од работните денови
насабајле во еден правец, навечер назад. Го согазив тиа пат од дома до работата, со точак, со моторче, со МОТОР, а најногу со автомобили (еднаш дури и до пола пешки!). Пред 20 години беа потребни 22 минути. Последниве години во “нормални“ услови 28 минути.

Е сега со кола. Секое сабајле нерасонет го возам директно, навечер чат-пат забегувам по други патчики, ама насабајле таа е релацијата, Артх – железничка Валхвил – Колинплац Цуг – Ноихајм (34мин.). Просечната брзина 44 км/ч.
И сето тоа веќе впрегнато у подсвеста шо насабајле мислам дека и не разбуден стигнувам на работа.

ДА, времињата кога се брзав и пробував да шо побрзо стигнам до работата поминаа одааааамна. У тиа 4000 и кусур возења човек ако не примете дека “секое брзање е едно мочање“ нешто не е во ред.

Не ме нервира и возбудува веќе ништо, на таа “домашна“ делница. Ниту градските автобуси кои насабајле возат 33 км/ч бидејќи нема патници па немора да застануват на сите станици, па возниот план го запазуват шо брзината на движењето го намалуваат пропорционално од станиците на кои не застанале, ниту “туристичките“ возачи кои на секоја расцветена грмушка подзастануват, ниту пензионерите кои со возила од по 400 – 500 коњовски сили возат 56 км/ч – константно без обзир на ограничување на брзината било да е тоа 40, 50 или 80! НИШТО не ме “расонува“ насабајле, ништо не ме нервира навечер.

Во последно време најногу ме “заинтересирува“ односот на другите возачи спрема мене. Забележително е дека некои очигледно се изгубени во времето, па се “брзат“ во сите правци. Ама најинтересно е шо различно се однесуваат спрема различни возила.

Насабајле возам ептен дефазивно. Прво јас не сум расонет, второ колата не е загреана и трето јас тргнувам 40 – 45 мин. пред почетокот на работното време, немам никакви проблеми да не стигнам на време и првото кафе на мир да си го испиам.

Е сега иде тоа шо сакам да го кажам. Забележав у последно време дека кога идам на работа со OPEL Corsa 1.4 има доста соучесници во сообраќајот на кои моето пристојно возење не им одговара па ме претицуваат секаде и во секакви услови. АМА кога возам MERCEDES GLK (без никакви ознаки на капачката одзади, ама со убави широки гуми) кој делува моќно, никој не се осудува да ме претица и ако возам исто, дури и пополека бидејќи не го возам секој ден (па чепкам по тиа дугмињата околу радиото и то  🙂  ).

Тоа е стварно интересна работа како човеците ја искажуваат својата надмоќ или замисла за надмоќ!!!

И така…
а иначе, виа сите шо претицуват, најкасно на Колинплац у Цуг ги стигнувам, СИТЕ!

И толку. После ова долго топло лето Господово 2018то, како од фиока го извадија зимото – СНЕГ. Човек несмее да се пожале и од есента која беше како од буквар, барем шо се однесува до жолто-златните, црвените лисја по дрвјето… прекрасно за сите, дар за фото ентузијастите. Ете последната неделина и со моторката направиме мала прошетка до висините каде сонцето успева да ја сузбие маглата. И покрај сите подготовки, уште важи наа старата: “мотоРи не се возат у месеци со Р!“ Ама како и секогаш, возењето до сонцето се исплаќа – колку толку да се собере позитивна енергија. Добро, одењето и враќањето у магла и облаци не е баш тоа шо моторџиската душа го преповеда, ама кога ќе те облеат сончевите зраци и ако е 5 степени – се осеќа задоволство.

Нормално, сеа сме спремни сос сите салтанати за секакво време и невреме, ама пак се радуваме на сонцето. Исто беше и пред 30 – 40 години кога како деца едвај чекаме да огрее с’нце и да ги извадиме моторчињата, па и среде зимо… Да и тогаш не а разбраме наа “мотоРи не се возат у месеци со Р!“. Тоа беше парола како на баба Зора (Бог да си а прости) така и на ГОООЛем дел на “искусни“ моторџии шо ги имаше Градот (Градот напишано со големо Г оти тогаш Кавадарци беше ГРАД!!!).
Тогаш, у тоа време почетокот на 80’тите од минатиот век, ниту за кацига знаеме (ма знаеме ама немаме) ниту пак за студ. Преданиата од постарите дека колената ќе си ги разболиш ако возиш на ладно престануваа со прашањето дали нив колената ги болат оти они НООГу мотори возеле? Па така се силеме во секој момент штом ќе начекаме с’нце, а ако не се праве “дим каа ќе издишиш“ тоа беше веќе салам топло 😉

Незнам, нетња не беше идеално времето за возење, а до сонцето да стигниш беа планирани едно 60 километри под и во маглата да се поминат – ама вредеше. Тиа 30-40 километри шо ги извозиме на сончево (ама не тивко и топло) си ја свршија работата. Направија да може да кажам дека оваа година најубаво го искористиме моторот и убавото време. А голем ПЛУС беше и тоа шо во такви услови, скоро и да нема сообраќај по патиштата…

А тоа, возењето на мотор ќе ми фале у зимото. Јас одамна не се рачунам у моторџии, тоа се друга врста на хомосапиенси, они возат, живеат, дишат за моторите и со моторите. Јас ги уживам моментите додека сум на моторот и збор да нема, тоа ме одмара ептен. Ама ноа, желбата, стремежот да имам шо ти знам каков мотор, одамна помина во желба и надеж да моторот шо го имам ме врати дома без проблеми по патиштата. А тука, у Швајцаријата, и шо ти знам јас каков мотор да имаш, пак важат сообраќајните закони. Ќе си возиш по 30, 40, или 50 по селата кои ги има еден куп и зад секоја кривина, а ако имаш среќа ќе начекаш некоја делница на која смеиш дури “стотка“ да се одпуштиш. Автопатиштата не ги играам.
И така јас со моето сакано моторче од марката BMW си се тркалам по Швајцаријата и на секое место шо ме интересира си застанувам, си медитирам, а ако имам мерак и слико (фотографија) ќе направам.

Фотографијата сега ќе ме “теши“ у виа тмурни, ладни денови. Ете денеска испратив едно 50 фотографии, шо по конкурси, шо во фотолабараторија. Уште сум од ниа шо фотографијата на хартија ја признават.
Прво, пред некоја недела помислив да одделам некоја фотографија за оваа намена, ама некако немав ни мерак ни желба, мислејќи дека ваа година секако е “посна“. Да возев еден куп километри, ама на тиа возења скоро и да не фотографирав, возењата беа толку погодени шо не ми се застануваше насекаде каде ќе забележев забележителен мотив.

И така денеска “листајќи“ по архивот (на компјутерот) гледам – ОП! може да се каже плодна година и од страна на фотографијата. Не дека тоа е којзнае шо успех, ниту награди, ниту пари од тоа има, АМА  –  ЗАДОВОЛСТВО!!!
И мислата, ако треба изложба, за една недела е спремана.
Ама изложба нема да има (оваа година). А и генерално, на мисли сум и зимото ќе се работе на концепт на малку поинакови изложби.
Како шо со времето не научиме кои се новите возачи по мото трките, како што веќе не нѐ интересира кој е најновиот модел на секој произведувач на мотори, така и фотографијата, некако се нема мерак за “класични“ изложби, а се повеќе се јавува и страв од влечење на кутии со рамки од фотографии во сите големини и тежини.

п.с. како секој возрастен човек и јас ги користам социјалните мрежи да си се фалам. Па така доста фотографии завршуват на некоја си ЊЊЊ адреса.
На некои од тиа портали има можност да ти ги пофалат или искудат твоите дела (да искуде некој нешто поретко, оти ни сме ептен увиѓајна нација).
Тиа пофалби колку се убави и пријатни толку се и депресивни кога ќе видиш дека другиот има повеќе “лајкови“. Јас заклучив дека тоа не е мерило (бројот на лајковите) за задоволството. Јас приметив дека САМО ЕДЕН лајк, од  вистински приател ми праве стопати повеќе задовослтво одколку 100 лајкови на другите…

TELEFUNKEN – от совесно како секое утро во 5 и пол се јави со првите вести.
Да, не разбудуваат звуците од радиото, не како у цртаните филмови ниа будилниците шо се траќат. Па така и денеска денот ни почна со најновата вест: некои научници оДкриле дека у човечкиот измет има честички од пластика, од различни пластики!

И така уште не салам расонет го зимам “интелегентниот“ телефон, наместо весникот, и право на првата седница од денот. Ги проверуваш “поштата“, пораките и “новостите“ од Светот. Исто така задолжително проверување на социјалниот живот. Ги гледаш така дречливите бои на животот и не забележуваш колку смрди цела таа “работа“.

Јас се рачунам за еден од посовесните корисници на “фацебукот“. Па така една од моите дневни обврски е, да се превере кој шо напишал на него. Секој слободен момент се проверуваат малкуте “приатели“ кои останаа после големата акција на чистење и одстранување на “политички контаминираните“ приатели. И после секое проверување сѐ повеќе го разбирам Веле шо ни се смее кога не гледа како висиме на фацебукот. А како да не се чудиш кога ќе видиш дека зад бројката од 74 известувања, 47 се кој стиснале “лике“ на нешто, 24 се кои споделиле некоја содржина со филозофска или животна мисла на некој си инстант филозоф и ДУРИ труица СТВАРНО имат ставено нешто од сопствениот живот.

Ги гледам така “среќните“ човеци, распослани на богато нап’нетите маси, пред прекрасните светски зданија, со своите најмили … и приметувам дека сите ние си го создаваме Светот онака како шо нас ни е најубав.
Ги гледам фотографиите на моите “приатели“ од “дружината за сликање“ и пак идам на наа:
“Ако некогаш човештвото пропадне, само од лицемерито!“

Си се возам со моторот ја така, ја гледам природата у есенско руво околу мене и се мислам: зошто таа, човечка душа, не ја прифаќа оваа убавина таква каква шо е? Зошто мора да од секоја прекрасна реалност правиме нашминкана “убавина“?

Дали е бегање од секојдневието, од реалноста, од силата да му се радуваш на работите какви што се. Зошто на една фотографија ако и ја “завртиш бојата“ на 4-ка сите стискат лике?
Или се шпанскотурскоиндииските серии шо на човеците им сервираат шарена фантазија?

Ама цел Свет е тргнат накеде, понекогаш (ногу често) ми се чине дека сето тоа заминување на Светот не е лигично, ама кој сум јас да оценам? Тука ги имаме фацебук филозофите, блогерите и виа најпасните: инфлуенцерите! (не е тоа болест) тоа е модерен назив на трачари!

И така јас и понатаму ќе си фотографирам убави работи (по мое) кои ги сретнувам на моите шетања. И понатаму истите тие фотографии, не силувани, ќе ги споделувам со вас, љубителите на убавото.

И нешто од хрониката хронично. СО ПОЛНА СОВЕСТ дека ништо нема да смени.
Воа шо и се случува на Македонија, една од моите две татковини, не е само заслуга на тиа денеска шо а матат чорбата, тука голем удел имат и ниа другите шо со години не чемрееа на млака вода….