Autor: gordan

Да пишуваш за политиката треба да си новинар (вистински).
Да пишуваш за светската политика треба да си политолог.
Да пишуваш за Македонската политика треба или да си дактилограф или врачар или несалам.
Јас се одкажав од  било какви коментари или пишувања за политиката и ситуацијата у Македонијата оти одма за половина од моите роднини и пријатели ќе преминам “у вашите“.

Некои од моите пријатели шо имат прочитано повеќе книги од мене (а тоа се скоро сите), може знаат од кои се изреките:

»раздели па владеј!«

»секој народ ја има владата која ја заслужува.«

Арно. Јас да си запишам неколку мисли, за мене, за да не заборавам.

Иначе на Македонскиот народ му се случија двете изреки. И како да е тоа малку плус ни се случува “ако сакаш да уништиш една нација, уништи им го прво образованието“.

У Македонијата, тоа мало парче земја шо остана на Балканот, од таканареченото осамосталување до денеска се донесени неколку милијарди закони. Мислам дека има и закон со кој се регулира колку пати една мува треба да те нервира пред да смеиш да а утепаш.
Ете најново му текнало на педерите и лезбејките и останатите недефинирани створења дека биле понижени, па одма ќе се донесе закон да бидат заштитени како бели мечки, како и шиптарите, поповите, политичарите, газдите и сите останати групи и собрании на “загрозени“  човеци.
Проблемот не е шо они ќе добијат закон за “еднаквост“, проблем е шо се помалку има “нормални“ човеци у таа држава (а и на секаде по белиот Свет). А да си нормален на овој Свет, моментално не е нормално.

Проблемот е шо повторно ќе има поделби, на наши и ваши. Нормално не има ниа “конзервативните“, “простите“ шо викат “да ве ебам у тоа педерите“, а секако дека ги има и ниа “светските“ или демек академците или светски отворените граѓани па викат “де па, и они се душички“. Користејќи го кавадаречкиот речник, јас ќе речам: “кур ме боле, кој, како, со шо и каде се однадуе, секој нека си а најде среќата“.
АМА ќе ве молам, не ми лафите за озбилна држава во која со државни пари ќе финансира промена на половите, а ваму ме сокапаа човеците со молби преку СМС, фацебук и останати интернет медиуми, за помош на болни деца и човеци…

Но како и за секој закон у Македонијата, ујдурмата е три дена. Помина таа.

И СЕГА?!?!?

Како ќе го масираме народот.

ОП нов скандал.

До пред некоја недела најсаканата и највеличената пеачка, Тамара, која за маааааалку ќе победеше на »Евросонг« (не, евровизијата беше нешто друго), девојчето заборавило една строфа да испее и ОП – одма по Уставот на ……… Македонија (точките ја симболизираат придафката која е лабилна) ќе а казнувале! НОРМАЛНО закон си е закон. Ама не за “нашите“. Е сега ќе се виде кој со кој и каде…

Ќе помине и тоа.

А да, девојчето заборавило една строфа од Химната на Република Македонија да а испее. Нормално СИТЕ одма приметија!!! Јас сум убеден дека до вчера 80% а денеска 50% од патриотите не знаат како се вика Химната, ама нели чичко Цукерберг ни дал “право“ да плукаме по сѐ одма го користиме тоа право…

Гледано од страна, од мојата Ф-тора татковина, тоа сето е едно од редовните прања на мозоците на извезни групи на граѓани… Јас мислам дека Владата на ……….. Македонија не треба да финансира промена на полот, туку да се искористат средствата и на СИТЕ да ни овозможат операција на мозокот!!! Или барем едно темелно проветрување на истиот.

Еве не издржав ни две години да не го запишам моето мислење за тоа шо го слушам за Макеонија. Цврсто се водам од желбата да не се мешам во внатрешните збиднувања на мојата прва татковина, оти нели јас су гастербајтер, дијаспора, странец… и не би тебело да солам памет на тие патриоти шо останале да живеат и ја чуваат Македонија. Јас сум само добар кога ќе треба да се донираат пари за нешто у Македонијата – тогаш сме добри. Добри сме и кога ќе си отидиме летото и кога ќе оставиме по продавниците, ресторантите, мајсторите… по едно 10 – 20 или повеќе просечни плати (Македонски).

Пак ќе си речам, смири се Гого. Си имаш ти и друга татковина, може ќе успее барем таа да остане така убава како досега дури си жив, а после…

Ама криво ми е. Стварно ми е криво шо а расипуват таа моја прва татковина. Дури мака ми е, каа кога ми се расипа тркачкиот точак, или Томосот аутоматик. За нив мислам до ден денеска ми е криво шо ми се расипаа. После нив за ништо не ми било така криво, а имаше и по вредни работи. Ама веќе беше сум се навикнал дека работите се минливи. Да и првата татковина  (ќе) а жалам, оти ми е прва и оти до сеа не ми се расипала ни една татковина….

Криво ми е и за тиа 20 години шо се акаме туа по Швајцаријата да им ја објасниме Македонија на тиа шо треба, па и на сите кои ги сретнуваме и таман дојдоме на степен да не акцептират како Македонци и да ја прифаќаат Македонија како држава, ОП, некој шупелкар одлучил да не прекрсте…

Ојте бре у пизду матер!!!

Можеби јас стварно сум странец.
Можеби за тоа не ја разбирам логиката у Македонија.
Можеби ќе доживееме да видиме и разбериме на кој и зошто му сметала Македонија па систематски од темел ја уништува.
Можеби постое стварно некој заговор.
А можеби едноставно не сме способни да бидиме самостојни.

Или како бе, нели у основното не учеа дека Македонија ја рани пола Југославија, а сега не сме способни ни на пензионерите да им обезбедиме нормална исхрана од сопствено производство.

А да. Работоспособниот народ постана дијаспора.

Ај до следниот скандал, за некој ден.

За малку че забораве, Македонска мудрост (и реалност): “законите треба да се употребуваат по потреба!“

21ви Век.
Швајцарија.
Голдау.
Пошта.
17:45.
После којзнае колку време влегувам во ВИСТИНСКА пошта да платам неколку рачуни, оти во “вршителите на должност“ поштите по разните селски продавници не можело да се платат рачуни со пари! Само со кредитни картички!!!
Нејси.
Значи влегувам во поштата неколку минути пред да затворат. Во чекалната само еден човек кој исполнува нешто на масата лево. Десно три шалтери на кои три службенички работат нешто. Така одлучно ги вадам белешките од џебот и се упатувам право на средниот шалтер. Тетката шо работе тука ми покажува да одам лево. Гут. Одама лево кај другата службеничка, и ги подавам “здиплените“ белешки од џебот и спремените пари под стаклото на шалтерот. Она ги зима белешките и почнува да ги “пегла“ за да може да ги пуште у машината.
Во тој момент нешто “пиип“ и на бројчаникот над шалтерот бројката “0“ станува 346. Инстиктивно се завртуваш да ја видиш ситуацијата и на средина од чекалната еден оклештен тип со насмевка до уши и со гордост во говорот изјавува дека он ја има бројката 346.
Службеничката од таа страна на шалтерот ме погледнува и ми вика:
“Вие немате бројче“
нормално одговарам: “не, јас немам бројче“
“ама нели знаете дека треба да имате бројче?!?!?“
“не, незнам“
“вие треба да си земите бројче“
поучно, накај прекорно ми кажува и ми ги враќа белешките.
Си ги земам белешките и парите од шалтерот, се враќам четири чекори назад и гледам како гордиот со бројче пристапува до шалтерот предава еден коверт и заминува. Се “средувам“ од доживеаната ситуација, размислувам неколку секунди, одам уште четири чекори назад, стискам на “волшебното“ копче и добивам ливче со бројот 347. Над шалтерот во кој тетката чека, светнува 347.
Скроз радосен и соопштувам на тетката дека јас го имам бројот 347. И ги подавам веќе “испегланите“ белешки, ги зема, ги става во машината за печатење, ги заверува, ги зима парите, ми враќа кусур и ме испраќа со зборовите: “и да знаете за во иднина, вас ви треба бројче“.
Ох, грехче, си мислам јас. Нашите животни патишта нема веќе никогаш да се вкрстат, ни под број …

Зошто бе, зошто сум толку носталгичар? Зошто ми фалат времињата кога поштенските работници те знаеа по име и презиме.
Кога пријатно ќе те пречекат и уште попријатно ќе те испратат, па и со колку проблеми да им дојдиш?
ДА, ми фалат времињата кога беа “уклучени“ мозоците, а не електронските помагала…

 

 

Да. Роден сум во Југославија. Титова, наша, ваша, комунистичка, Социјалистичка Федеративна, ваква, наква, … Југославија. И да, израснав во Југославија. Дури бев и војник во Југословенската Народна Армија.

Учеме дома, у школото и на улицата како треба да се стане човек. И секој си го наоѓаше своето место. У школото учеме по некој предмет, а ако те биваше повеќе за нешто, ќе те уфрлеа во соодветната “секција“.
Да, и така израснаме и се оформиме. Секој со својата секција. Не знам дали е тоа проклетство или благослов? Јас уште “од мали нози“ бе по тиа техничко / сообраќајните секции, ‘ОТО’! И некако не ми паѓало ни на крај памет да се мешам со ниа у литературните, хемиските, спортските … или било кои други секции. Така израснаме, така сме денеска. Можеби и за тоа шо чуствував дека возењето мотор и штракањето со фотокамерата ме праве задоволен и ме исполнува, не сум ни пробал да се скијам или трчам маратон или а пуцам топката или …
А у денешно време тоа е “ОУТ“. Денеска човек треба да биде сѐ и секаде. Движен од притисокот да на социјалните мрежи се презентираш во најдобро руво, се прават работи шо не те ни личат.
Секој си го има истото право на виа Свет, да работе шо сака и за шо мисле дека го бива. Лошо е, или трагично, кога некој заради такво нешто дури и ќе погине. Еве пред неколку денови испогинаа “алпинисти“ кои запнале да се качуват на Монт Еверест. Да секој има право да се качува по ридјето на виа Свет, ама прашање е колку од нив биле у планинарската секција?
У денешно време, кога во поголемиот дел на Светот владее благосостојба, секој шо работе барем малку повеќе, може да си дозволе да се уклуче у секоја секција, ако не со спретноста, тогаш со парите …

А Светот “забегува“ полека, и ти си седиш и си мислиш: “добро бе, шо нафта виа човеци пиат, или ни трава пасиме???“ Живеиме у Свет у кој повеќе “му се радуваме“ на ниа фраерите на батерии одколку на деца кои стварно прават несекојдневни работи.
Да, Светот го “кројат“ или барем го формираат јавното мислење деца од кои поголемиот дел уште ни право не мочат, ама се нарекуваат инфлуенцери, блогери, абе шо да ти расправам!!! Грехчиња.
А оние кои со долгогодишен труд успеале да освојат признание на Светско ниво, дали во класична музика, дали во некои од природните науки, тиа никој не го “играе“ или ако имат среќа некој од милион интернет портали ќе копира некоја реченица…
Јас само се надевам дека еден ден, неколку дена да снема струја, и тогаш ќе исплива сѐ на површина и ќе се удават у заборав сите тие “фраери на батарии“.

Во недостиг на вистинска перспектива, на народот му презентираме нашминкана убавина и се фарба Светот со розова боја…
пример: “Евровизија“ некогаш институција, денеска едно големо срање за пари прање. АМА народот се пале на “резултати“ кои ги постигнуваат пеачите во име на нашата нација и ДРЖАВА!!! Нејси, поминувачка нека има.
Мене не ми е јасно, како толку иначе отрканиот народ, кој информации добива од чичко Цукерберг, не осеќа дека сето тоа е контролирано и управувано од тиа чичковците кои у секој момент не контролират со нивните “АП“. Кој, кога и колку ќе победе се знае унапред, за да доброто на сметките на некои од нарачувачите….
А ни па дури “кривицата“ за “неуспехот“ ја бараме во сопствениот народ па макар тој дел од народот дијаспора наречен да е. Во недостаток на сопствени вредности и успеси некои го уклучуваат дугмето скандал и со бедни изјави се искачуваат на врвот наречен дневни новости!!!
Интересно е шо тиа такви бедни души го креираат јавниот живот и мислење.
А бидејќи уште посиромашни се тиа шо треба сето тоа да го контролираат виа првите се чуствуваат во право!!!

Чуството на контрола секогаш ти дава и чуство на моќ. Но тоа чуство се повеќе го губиме шо повеќе им даваме значење и приоритет на “интелегентните“ телефони и сл. Помагат, интелегентните направи помагат. Убаво е кога ќе стисниш дугме и знаиш дали нешто и шо фале.
Ама чуството на моќ, кога со десетка клуч и штрафцигер на било кој пракинг ќе го наштелуваш моторот да “преде“ ѓоа ваквоа – тоа чуство неможат уште 100 лајкови да ти го заменат. Ама тоа неможе да го направе секој, поготово ако не бил у таа секција.

Почеток на 21 Век.
На вирот на Црна кај Трстеник. Една ногу убава екипа собрана. Се чуре скарата, се пие ладно пиво, се освежуваш у Црна.
Така расположени некој спомна да се оде до некое манстирче/црквичка “туа погоре“, бил денот, па ќе имало сигурно печено прасе или јагне, “кумот“ на празникот најавил демек.
“Тууу, види од шо верник ќе јадиме…“
Тоа беше почетокот на крајот за тиа муабет. После си подолжиме да си печиме кобаски, ќебапи, мрвки ….

Каа шо викам тоа беше преди скоро 20 години. Време кога Македонската Првославна црква сѐ пронаоѓаше наново и кога се прибираа сите “верници“, а нај мили беа тиа шо имаа по некој денар / евро повеќе за бакнирака.

Тогаш и разбрав дека ногу од новопечените “бизнисмени“, се натпреварувале кој повеќе ќе оставе на црквата, сѐ со надеж дека ќе им бидат простени/заборавени гревовите направени при “создавањето“ на нивното богатство, ноќите поминати по борделите и касината…
Ќе бакниш рака на попот и ОП, шибај одново…

Ваа сета ми се врати од каа виа денови изгори црквата у Париз.
Нотр Дам, ја знам од цртаниот фил на Дизни – »Ѕвонарот на Нотр Дам« (книгата а немам читано). Децата дури беа мали филмот го гледаме … незнам колку пати.
После имаме прилика да ја посетиме и поинајска. Црква каа црква, голема, шо и личе за големо село. Влегоме и унатре, до лентата, натаму не, натаму само “вистинските“ верници. А и да се качиш на цркват, кај камбаната – треба да платиш, бил верник или не. А како бонус со плаќањето добивш и право да чека саат и пол – два, дури ти дојде редот.

И така. Нотр Дам изгорѐ! Добро де само покривот ама изгоре. Изгоре за да ни покаже уште еднаш колку трул и покварен е овој Свет.

Тука у Швајцарија има еден “стручен назив“ за “случајни“ пожари при реновирање: “Warm Abbruch“ (топлинско рушење) и се користи кога некој објект е стар и грд, а властите не дават да се растуре заради историиски вредности. Тоа е кога човек (газдата) има друга замисла од замислите на властите. Друга причина за несакан “Warm Abbruch“ е кога газдата сака да штеде НООГУ пари па ангажира нестручна работна сила (неписмен и недоучен народ од сумњиви иностранства). Како и да е, при реновирање, ако се случи пожар, крив и најодговорен е газдата.

Во случајот на горе изгорената црква во Париз, одговорен е Папата. Таа црква како дел од едно верско здружени со години збира (ма жнее пари) од верници и неверници со цел да можат тиа шо го “водат“ тоа здружение убаво да си живеат и “работат“, сѐ со прикаска дека нашиот голем спасител така сака….
И сега каа се случи оваа “трагедија за сите КАТОЛИЧКИ верници…“ (зборови на претседателот на Франција), се подадија “бизнисмените“ од Франција со баснословни суми на пари. И како на пазар, почнаа да си ги мерат (не у песокот) на кој му е поголем рачунот у банката… За неполни 72 саати се ветиа скоро Милијарда евра со бројки 1’000’000’000.- €
Да не праиме муабет дека тиа милијардери до сега и ако давале по некое евро, никој не ги разбрал. Сега кога светската “јавност“ е свртена кон Париз – ОП еве не нас. И стварно има Светото и Европа бизнисмени, и стварно разликата со ниа у Кавадарци е огромна, (едните дават 100 000 000, другите прасе), е сега на кој поарно ќе му бидат “простени“ гревовите само ЕДЕН знае, а пред тиа (демек) сите сме исти!

И сега, да КАТАСТРОФАТА биде уште понајголема, “владата“ на Северна Македонија одлучила да и помогне на Француската република при реновирање на црквата у Париз.
Човек да не знае дали е сон или јаве, дали Мики Маус или Квазимодо изиграва министар у Северна Македонија.
Море шупелкари, Баба Зора – Господ да ја просте, уште на времето викаше, “прво смети си у твојот двор, а после лафи за комшиите!“
Ако сте толку да помагате на “невладини“ организации како шо е црквата, која ако не сте приметили собира повќе  пари од цела држава, тогаш помогните на Македонската Православна црква – Охридска Архиепископија!!!
Шо дигате нози кај шо не е за дигање, и не си го мерите со ГОЛЕМИТЕ каа ви е мало цоцето!

Поминаа. Честитките и желбите кои у јануари фрчеа ѓоа сачми од ќифте (од сегде и у сите правци) полека се истрошија. Дури и едно рало рачуни платиме веќе. И сеа ќе чекаме Прочка, па да се простиме и пак посакаме нешто убаво.
Аа, да! Св. Трипун е у меѓувреме. Иначе Св. Трипун јас го памтам по тоа шо е празник на лозарите. На времето дури си беме дома и дури тато го работеше лозјето, секој Св. Трипун одеше на лозјето, на нашето лозје. Ќе отиде да закрое а и паричката од Бадник да а закопа. А паричката па, дури беше жива Баба Зора она а чуваше, од Бадник до Св. Трипун. И таман за Св. Трипун, ОП, ќе а изваде од шарветката… таа шарветка јас мислам беше волшебна, сѐ имаше у неа. Или сѐ шо било вредно се чуваше или поминуваше преку шарветката…
И така, тато ќе помине на лозјето, кога со нас кога сам, зависи од временските услови и толку. Слико нема.

Е сега, Св. Трипун е Св. Трифун, се славе наголемо, ама сѐ со цел да се “забележи“ (читај овековечи) сета, па макар и само за на фацебукот. Од еден скромен, фамилијарен обред се ствара некоја илузија демек ногу јак празник за ЦЕЛИОТ регион!!! Арно, шибај те. Се дури не мора да се придонесуваат жртви, на пример, да а заколат винската убавица, шибај те, па дури и со Лепа Брена ако треба да биде убаво лепо грозјето.
Честито нека е.

Преди неколку години у воа време, си правеме по некоја си изложбичка на фотографии и колку толку пак ќе имаше шо да ни честитат. У последно време и тоа веќе некако не го бркаме. Малку револтиран од “општата ситуација“ малку во потрага на нови концепти, времето оде, фотографиите се трупат, а “експорт“ нема.
Минатата година на неколку конкурси сум беше испратил мои фотографии. И како секогаш до сега, останаа незабележани (не примени). Нормално тоа удара на моралот да на следниот конкурс повторно испратиш нешто оти гледаш дека ногу чудни критеријуми владеат. Не дека моите фотографии се којзае шо, ама у неколкугодишното (активно) работење со фотографиите барем стандардите ги научив. Ама тоа е кога човек е соочен тука да е странец, а таму не е од тука… И кога ќе видам шо фотографии се примени, а моите не (секако како што на секоја мајка, нејзиното дете е најубаво така и моите фотографии за мене се солидни) ти станува јасно наа со вујкото и владиката….

Ама тоа не го чуствувам првпат. Имало години, ногу одамна, каа се групираа човеците на чаршиари и на други. Тиа, чаршиарите, секогаш се осеќаа дека се нешто посебно и дека они се центарот, ако не на универзумот, барем на чаршијата. Ногу убаво време беше тоа…. Да, по некој не чаршијар понекогаш успеваше да се упика у тиа кругови, ама никогаш не беа рамноправни.

Јас мислам дека сега, со влегувањето на Македонија у НАТО, ногу од тиа чаршијарите ќе осетат како е тоа, да си човек, а да не те есапат…
Влегоа у НАТО ај до година у ЕУ и после, од каа ќе влезиме секаде, каа ќе ни го начукат, има да се чешаме кај шо не нѐ апе.

Ај честито!

1989.
Дојдеме во Швајцарија.
Првата забава на која отидов беше Југословенска во Цуг.
После почнаа да се низат Македонски забави.
На тиа забави имаше ќебапи и гласна музика.

2019.
Во меѓувреме се измислија персоналните компјутери, сателитска телевизија, мобилни телефони, интернет, интелегенти телефони,  хибридни автомобили, електро автомобили,  и уште шо ли не?!?!
Ние Македоците во «дијаспората» упорно уште  јадиме ќебапи и слушаме гласна музика…

62487 пати кажано и пак ќе кажам: ОД НОГУ ГЛАВА БОЛЕ!!!
Еве поминаа постите, па сега да кажам некој збор (не е убаво за време на постите да тропаш/пишиш глупости).

Сега од каа ги видоме сите гозби, сите лампиони, ги издобиме СИТЕ “copy-paste“ честитки, конечно може да се вратиме на секојдневието и да продолжиме да се вреѓаме на политички нивоа… Но прво сега и на ова место, моменталистички сакам на сите, на кои не успеав да им одговорам, на сите нивни SMS, messenger, WhatsApp пораки, на сите нив да се извинам и воедно им ја честитам Новата година со желби за МНОООООГУ здравје.

“Оој Коледе, Коледе
што ти прави жената?
Црна в`на влачеше,
путката и плачеше..
еееејј“

 

и уште некоја друга, ногу дрва и желба да “нашиот оѓин“ биде најголем. Тоа беше Коледица, пред појавата на фацебукот и “нормите“ на Македонската првославна црква. Еве ваа година и скроз изумив кога е и како се славе Коледица. Ама за среќа фацебукот ме подсети на некои моменти, одамна поминати и полека избледени…
А таму, пред објективите на мобиљките место оѓини маси. Да маси, т.е. “софри“ и весели луѓе. Убаво е и така. Па празниците се за да се соберат и дружат човеците.
И секоја година наново, осеќам колку незнам за некои си верски адети и “закони“.
Божиќ, како празник, незнам, не го памтам од детските денови. Коледица да. И Бадник. За нас како деца Коледица беше врв! Смееме оѓини да палиме и да ги слушаме “мрсните“ песни. ДА. У Кавадарци за Коледица, освен наа коледарската “Кој што спие нека стане…“ друга песничка не знаеме шо не беше порнографска. У денешно време викани “еротски“!?!? Порнографски, чиста порнографија, беа и сѐ уште тиа песни. Само шо ете сега сум изолиран и незнам дали уште така се тера. По записите на Св. Фацебук – НЕ. Зошто таму гледам ногу “луксузи“. Не е каа на времето, човеци, оѓин, ракија, компири и “најјаките“ по некоја кубаска.
Ама тоа ти е еволуција. Мора да ги прифатиме некои работи, сакале ние или не. И ако штракам поголемиот дел од моето слободно време на воа компјутерите, уште неможам да ги прифатам некои работи. Еве например честитките за Божиќ, за роденден, за Нова година за … за кои наместо неколку искрени лични зборови се трошат “copy-paste филозофии“.
И тоа ќе помине, ќе помине како ногу други работи шо поминале. Факт е дека полека ама сигурно влеваме во колосекот кој го трасираат некои си компании кои заради своја корист го манипулираат човештвото со “нови“ норми и вредности.

Но еве, почнува нова година со надеж за убавини. И ќе си ги направиме убавите моменит, шо повеќе тоа поубаво! Оти тоа е наше право, да си правиме убави работи. И да. Ќе ве замолам, повеќе искреност и помалку “филозофии“.

1998
Телефонско нарачување делови:

01 957 .. ..
– Добар ден, Роберт Аеби, Шол на телефонот.
– Добар ден господине Шол, Ристовски од СЕНН Киесверк во Ноихајм
– Добар ден господине Ристовски
– Господине Шол, за багер Акерман Х14, ми треба вентил за брзината – за споро/брзо.
– Само момент… да имаме. Ќе дојдете да го земите или да го пратам по пошта?
– Пратете го пошта.
– Нема проблем, ќе го пратам. Благодарам за порачката и пријатен ден Господине Ристовски
– Благодарам за услугата и притен ден и вам…

Телефонско нарачување делови 2018:

0848 xx yy zz
– Добар ден. Добродојдовте во фирмата “шо да ти кажам“. За германски одберете 1, за француски одберете 2, за италијансли одберете 3, за англиски одберете 4, за да ја слушнете информацијата уште еднаш одберете 9.
– 1
– Добар ден. Добродојдовте во фирмата “шо да ти кажам“. За информации за нашите продукти одберете 1, за прашања околу тековни зделки одберете 2, за прашања околу рачуните и цените одберете 3, за техничка подршка одберете 4, за нарачки и статус на нарачките одберете 5, за да ја слушнете информацијата уште еднаш одберете 9.
– 5
– Добродојдовте во оделот за нарачки и статус на нарачките. Имате извршено нарачка и сакате да се информирате за статусот на нарачката одберете 1, сакате да извршите враќање на нарачката одберете 2, сакате да извршите нова нарачка одберете 3, за да ја слушнете информацијата уште еднаш одберете 9.
-3
– Добродојдовте во оделот за нарачки и статус на нарачките. Дали знаете дека сите нарачки како и прашања околу извршените нарачки може комотно!!! да ги извршувате онЛААЈН на нашата интернет адреса њњњ.“шо да ти кажам“.КОМ.
Ако сакате да бидете поврзани со еден од нашите техничари одберете 1, за да ја слушнете информацијата уште еднаш одберете 9.
– 1
– Добродојдовте во оделот за нарачки и статус на нарачките. Моментално сите наши техничари се зафатени. Дали знаете дека сите нарачки како и прашања околу извршените нарачки може комотно да ги извршувате онЛААЈН на нашата интернет адреса њњњ.“шо да ти кажам“.КОМ.
Ако сакате да бидете поврзани со еден од нашите техничари останете на линија…
– останувам…
– ти ру, ти ру, тра ла ла, – музика каа од Станлио и Олио… неколку минути…
после неколку минути:
– добар ден, Олга на телефон, како можам да помогнам
– ?!?!? доообаар ден… Ристовски од СЕНН Киесверк во Ноихајм на телефон, сакам да нарачам дихтунг за пумпа
– кој?
– Ристовски од СЕНН Киесверк во Ноихајм
– добар ден господине Ристовачки од која фирма
– СЕНН Киесверк во Ноихајм
– СЕНН Киесверк? Имате ли број на муштерија кај нас?
– да имаме.
– а кој е?
– 185796.6345
– а да. Повелете што ви требе
– сакам да нарачам дихтунг за пумпа
– а каков дихтунг и која пумпа?
– пумпата е “Сулцер АП 25“, бројот на дихтунгот е 11.958.1080
– момент, …  се извинувам ама морам да ве поврзам со колегата …
– Ало, ало  … !?!?!?
– добар ден, Ранџит на телефон, како можам да помогнам
– дoбаар ден, Ристовски од СЕНН Киесверк во Ноихајм на телефон, сакам да нарачам дихтунг за пумпа
– кој?
– Ристовски од СЕНН Киесверк во Ноихајм
– добар ден господине Растовиќ, од која фирма?
– СЕНН Киесверк во Ноихајм
– СЕНН Киесверк? Имате ли број на муштерија кај нас?
– 185796.6345
– добро. Повелете што ви требе
– сакам да нарачам дихтунг за пумпа
– а која пумпа и каков дихтунг?
– пумпата е “Сулцер АП 25“, бројот на дихтунгот е 11.958.1080
– Госпдине Растовицки жалам ама веќе неколку месеци непримаме нарачки по телефон, ќе морате нарачката да ја извршите на нашиот онЛАААЈН портал: њњњ.“шо да ти кажам“.ком
Се надевам дека можев да ви помогнам и ви посакувам приатен ден.

Помогна? Пријатен ден? Онлајн? Абе у лајна да се удавите бе педери ни едни!!!

 

Да “порано беше сѐ подобро“!
Не е баш така, кој има инсталирано штампач на компјутер со паралелна порта, нема воа да го каже од кога дојди во контакт со USB. Да не праиме муабет за серииска порта или  SCSI порта – тоа беа борби…

Ама да. Преди ногу години и ако почнаа да се удомуваат компјутерите, човеците беа тие шо господареа со нив, и со себе.

Преди 20 години:
одам у продавница и бендисувам фотокамера.
– Добар ден, ме интересира овој новиот модел.
– Добар ден, да, што ве интересира точно?
– Па техничките перфоманси ги знам, ама има ли можност да ја пробам, да видам дали ги задоволува моите очекувања и моите потреби?
– Да видиме, …. може ама после два дена, моментално е на проба кај друг муштерија.
Идиш после два дена и ти дават камера, два три објективи, блиц и сето тоа убаво спакувано у фототашна. Потпишуваш “испратница“ и се договараш колку денови ќе ја задржиш на проба. Единствен услов за секој ден шо ќе ја пробуваш, да купиш по еден филм од нив.
А штракаш  три – четири дена и после ја враќаш и кажуваш дека ќе се одлучиш од кога ќе ги напавиш фотографиите. СИТЕ СРЕЌНИ.

Пред две недели, одам у продавница,
– Добар ден, ме интересира овој новиот модел.
– Добар ден, да, што ве интересира точно?
– Па техничките перфоманси ги знам, ама има ли можност да ја пробам, да видам дали ги задоволува моите очекувања и моите потреби?
– Колешката која го работи тоа моментално не е тука, може да оставите “Е-МАИЈЛ“ и она ќе ве контактира.
Оставам “Е-МАИЈЛ“ и чекам….
После три дена ете “Е-МАИЈЛ“ од колешката која е задужена за таа работа.
Со одговорот дека “може“ и бледо извинување шо закаснала малку (три дена).
Кажувам кој модел и колку денови.
После два дена “Е-МАИЈЛ“ со прашање дали треба и објектив.
“Е-МАИЈЛ“ од мене дека треба.
после три денови “Е-МАИЈЛ“ со истото бледо извинување од колешката шо закаснала малку (пак три дена) и прашање за кој датум.
Па викендот шо помина ќе беше идеално, ама ај на сигурно за следниот да договорам.
Следниот “Е-МАИЈЛ“ за едно чудо уште истиот ден:
»Wenn Sie von diesem Angebot profitieren möchten, bitten wir Sie die Kamera via Kreditkarte zum Neupreis unter www.колешката.ch zu bestellen, damit wir die Abbuchung für das Depot tätigen können. Sobald wir das Mietobjekt zurück erhalten und geprüft haben, werden wir eine Teilrückerstattung machen.«
Значи вика ако сакаш да пробаш, треба да изнајмиш. А за да изнајмиш треба да ја “купиш“ на “њњњ“ и после од кога ќе а вратиш и они ќе а проверат дали сѐ е во ред, ќе ви вратат дел од парите – намален за толку колку шо денови сте ја користели (ги користеле – за објективот исто оро).
Ти ги замолуваш да тоа го завршите во “кеш“ и без кредитна карта која ја нема и да се видиме у очи, а они ти викат:
кај нас така се работе – оди купи си од “интернет продавницата“.

Забегано, забегано е веќе човештвото. Полека ама сигурно сѐ повеќе работи им ги преотстапуваме на компјутерите и на “електронската интелигенција“ и еден ден каа ќе не трате од земја ќе се чудиме шо кабел ни фале…
Значи секојдневно се сретнувам со изговор: “ами компјутерот згрешил!“…
ЕЕЕЈЈЈ! Ами “колешке“, јас веќе 30 години штракам по виа компјутерите, и уште не ги разбирам салам.
Ама едно научив: “компјутерот СЕКОГАШ праве тоа шо си му го кажал, не тоа шо си го мислел!!!“
И сѐ додека се предаваме на компјутерите повеќе и повеќе, сивите клетки ќе намалуваат повеќе и повеќе, а од човекот ќе останува сѐ повеќе само мускули…