Од нашите баби дедовци, од старите, од чуварите на традицијата постојано сме слушале и слушаме,
Свој на своето!
Каменот тежи на местото!
Крушта паѓа кога е скапана, не, под дрвото!
И така после неколку години у “туѓината пуста да остане“ ќе приметиш дека и туѓ на туѓото не е лошо…
Ќе седиш на клупата од ќошето на нивата на некој филанкиш човек, која заради поради на тебе не јасни околности го оставил тоа парче земја да го гази секој намерник кој сака неколку моменти да ужива во Божјата убавина…
