И така. Сѐ се движи, сѐ се менува… а плус тоа и ништо не е вечно
Утринското сонце само моментално и површински направи да се чуствувам подобро. Денови кога не ти е јасно шо е суштината на животот.
Тополата која со години одолеваше на ветровите, снеговите, сдуденилото, сушата, … не успеа да и се спротиставе на наострената моторна пила – отиде…
Остана, празен (брисан) простор кој ќе треба време да помине за да го “навикниме“
Така и човеците кои заминуваат од нас оставаат празнина која пробуваме да ја наполниме со спомени и слики. Тешко оде!
Па така рамнодушен те оставаат и вестите од стилот шо нашле планети на само 378’400’000’000’000 km од Скопје, или шо некои шупелкари го уништуваат тоа парче земја шо си го рачунаш за татковина.
А од друга страна тоа е во сршта на секој народ па и на ВЕЧНИОТ, БИБЛИСКИОТ, МАКЕДОНСКИОТ е стремење кон самоуништување 🙁
Ама ајде, утре е петок, работен ден, ќе отидиме на работа и ќе го разбистриме мозокот од непотребни мисли.